Aan alles komt een eind :)

Meer dan 250 dagen geleden had ik ineens een reden om een blog te beginnen. Ik had toen net te horen  gekregen dat ik Hodgkin had. In die 250 dagen is er zoveel gebeurd, en is er zoveel bereikt. Vandaag ben ik naar het ziekenhuis geweest voor mijn eerste officiële controle na de afronding van mijn behandelingen. Alles ziet er picobello uit, geen Hodgkin meer te bespeuren in mijn lijf. Ik heb nog wel een waslijst aan vage klachten die allemaal te maken hebben met alle behandelingen, zowel fysiek als emotioneel. Maar ik kan met stelligheid zeggen: het gaat goed met me. En daarom wordt dit mijn laatste blogpost.

Het wordt steeds normaler

Ik ben mijn werk weer aan het opbouwen. Natuurlijk gaat dat weer te langzaam naar mijn zin, maar we komen er wel. Mijn "chemo-brein" speelt me nog steeds parten: mijn concentratieboog is niet al te lang, en mijn batterij loopt snel leeg als ik langere stukken probeer te lezen. Maar ik zie wel duidelijke progressie.

Daarnaast genieten Oscar en ik volop van het gewone leventje dat we weer proberen te leiden. Er is weer ruimte voor spontaniteit, ik hoef niet langer een middag energie te sparen op de bank voordat ik iets kan gaan ondernemen, maar we kunnen gewoon gaan! We zijn continu op zoek naar grenzen: hoeveel ik aankan verbaast me soms, maar ik laat me er blij door verrassen. Zo zijn we naar Lowlands geweest en gaan we binnenkort vrienden in Londen bezoeken. Ook zijn we plannen aan het maken voor een mooie vakantie naar het verre Oosten in december. Kortom, ik herken mezelf weer.

Natuurlijk is het proces nog niet afgesloten. Binnenkort start ik nog met Belle & Balance, om samen met een groepje lotgenoten af en toe bewust stil te staan bij het proces wat we achter ons hebben gelaten. Ik zal nooit meer de oude worden, ben ik ben superblij met 'de nieuwe'.

Afscheid van mijn blog

Daarom vind ik het na 250 dagen en alleen maar goede uitslagen een mooi moment om mijn blog af te sluiten. Met deze blogpost neem ik afscheid van mijn trouwe lezers. Ik vond het heel erg leuk om te horen dat velen van jullie het echt leuk vonden om mijn verhalen te lezen, ook al ging het over zo'n kanker-onderwerp...

Ik heb ontdekt dat ik het schrijven nog leuker vind dan ik al dacht, maar ik ben wel een beetje klaar met het schrijven over mijn vriend Hodgkin. Ik wil weer vooruit kijken en niet alleen maar stilstaan bij mijn ziekte van de afgelopen maanden. En nu het beter met me gaat, zijn jullie vast ook wel klaar met het lezen over mijn ervaringen. Wie weet komt er wel een nieuwe blog in de toekomst, maar dan kies ik toch liever voor een iets luchthartiger onderwerp :)

Bedankt voor al jullie steun!

Veel liefs, 

Iris

ps. Ben jij op mijn blog terecht gekomen via de site van de LVN of via Google, en heb jij ook te maken met Hodgkin en behoefte aan contact? Stuur me dan een email.