Niet iedereen gaat in een rechte lijn richting finish

Toen ik de diagnose Hodgkin Stadium II-a kreeg was ik op een vreemde manier opgelucht. Enorm hoge overlevingskans, 6 keer chemo, 15 keer bestralen en dan ben ik in volledige remissie of "schoon". Sounds simple enough. 't Zal vast zwaar worden, maar tanden op elkaar en we gaan ervoor.

In mijn geval verliep het ook volgens dit plan. Sterker nog, na 6 keer chemo kreeg ik al te horen dat er niets meer te zien was op de scan. In een rechte lijn naar de finish dus.

Dit neemt overigens niet weg dat ik wel behoorlijk wat te verduren heb gehad hoor! Ik herinner me heus alle misselijkheid, de haartuitval, de neulasta-injecties, de extreme buikkrampen en de afschuwelijke aderontstekingen nog wel hoor. Maar ik heb me op een of andere manier altijd vastgehouden aan het feit dat het gewoon doorbijten was en dat we er wel zouden komen. Zo werkt dat met Hodgkin, dacht ik.

Maar sinds een paar dagen besef ik me steeds meer dat ik eigenlijk ook wel erg veel geluk heb gehad met het verloop van mijn ziekte en behandeling. Daar had ik nog nooit echt bij stilgestaan en nu houdt me dat toch wel bezig.

Via mijn blog ben ik in contact gekomen met een lotgenootje in het oosten van 't land. Jonge vrouw, moeder van drie kids en net als ik gediagnosticeerd met Hodgkin Stadium II-a. Ik weet nog dat ik een paar maanden geleden tegen haar zei: "Joh, we zijn jong, vrouw en hebben een prima conditie...beter dan dit kan je niet krijgen. Positief blijven!". Wist ik toen veel dat ik geluk had met het verloop van mijn behandelingen. Ik dacht dat dat de standaard was.

Bij haar was het echter een heel ander verhaal. Heftige reacties op de chemo, koorts tijdens de toediening, halvering van de dosis, naar het ziekenhuis omdat bloedwaarden te laag werden, uitstel van volgende gift... Het verliep allemaal met horten en stoten.

Na de zesde gift van de chemo had zij, net als ik, een tussentijdse PET-scan. Hier waren ineens nog een drietal nieuwe klieren op zichtbaar. Ze waren niet heel groot, maar zaten wel op andere plekken dan waar de Hodgkin eerder was gelokaliseerd. Verder onderzoek was nodig. Paniek! Wat betekent dit? Zijn het reactieve klieren zonder kanker, of zijn het nieuwe plekken met die verdomde Hodgkin? Slaat de chemo niet goed aan? En hoe gaat het er verder uitzien? Zit ik dan in een ander stadium, met hele andere overlevingskansen? Krijg ik meer chemo, andere chemo? En m'n man en m'n kinderen... Je hoofd slaat op hol als je zoiets te horen krijgt. Vreselijk, wat een onzekerheid.

Een van de nieuwe klieren is operatief verwijderd en naar het lab gestuurd voor onderzoek. Dit duurt een paar dagen, met hangen en wurgen is ze die doorgekomen. Maandagochtend belde de chirurg met de uitslag: gelukkig vals alarm! Het zijn gewoon reactieve klieren, geen Hodgkin te vinden. De behandeling gaat dus verder als gepland. Op naar de radiotherapie.

In the end is nu voor haar dus ook wel de finish in zicht, maar haar weg er naartoe is er zeker geen rechte lijn geweest. Zowel lichamelijk als geestelijk wordt ze behoorlijk op de proef gesteld. Maar ze komt er wel!