Aan alles komt een eind :)

Meer dan 250 dagen geleden had ik ineens een reden om een blog te beginnen. Ik had toen net te horen  gekregen dat ik Hodgkin had. In die 250 dagen is er zoveel gebeurd, en is er zoveel bereikt. Vandaag ben ik naar het ziekenhuis geweest voor mijn eerste officiële controle na de afronding van mijn behandelingen. Alles ziet er picobello uit, geen Hodgkin meer te bespeuren in mijn lijf. Ik heb nog wel een waslijst aan vage klachten die allemaal te maken hebben met alle behandelingen, zowel fysiek als emotioneel. Maar ik kan met stelligheid zeggen: het gaat goed met me. En daarom wordt dit mijn laatste blogpost.

One big thank you!

Om de periode van behandeling echt af te sluiten en vooruit te kunnen gaan kijken, wilde ik iedereen die mij, Oscar of mijn familie heeft gesteund deze periode bedanken. Daarom heb ik samen met mijn nichtje Beatrijs een "One big thank you" Infographic gemaakt.

Toen we tevreden waren over het ontwerp, heeft Beatrijs een aantal offertes aangevraagd. Een van de bedrijven was Veenman+. Zij vonden deze infographic/bedankkaart zo bijzonder, dat ze hebben aangeboden het gratis voor mij te drukken. Ik schiet nog helemaal vol als ik eraan denk. Wauw, wat een kadootje!

Inmiddels heb ik al heel wat kaarten verstuurd, en ook weer zoveel leuke en lieve reacties gekregen! Maar nu dan nog een keer voor iedereen die het leest: One BIG thank you!

Tekst achterop de infographic:

Dit kaartje is een bedankje voor jou. Voor jouw steun aan mij, oscar en mijn ouders. Voor het vangnet voor Job en Lotte. Voor het meeleven met mijn familie. Voor het luisterend oor voor mijn vriendinnen die hun ei ook even kwijt moesten. Voor de lieve opkikkertjes die ik vond in mijn brievenbus of mailbox. Voor alle lieve tips en informatie. Voor de avonden die waren alsof er niks aan de hand was, voor de avonden die extra speciaal waren.

Misschien leek jouw bijdrage klein, maar het gebaar is zo groot. En daar ben ik dankbaar voor!

Niet iedereen gaat in een rechte lijn richting finish

Toen ik de diagnose Hodgkin Stadium II-a kreeg was ik op een vreemde manier opgelucht. Enorm hoge overlevingskans, 6 keer chemo, 15 keer bestralen en dan ben ik in volledige remissie of "schoon". Sounds simple enough. 't Zal vast zwaar worden, maar tanden op elkaar en we gaan ervoor.

In mijn geval verliep het ook volgens dit plan. Sterker nog, na 6 keer chemo kreeg ik al te horen dat er niets meer te zien was op de scan. In een rechte lijn naar de finish dus.

Dit neemt overigens niet weg dat ik wel behoorlijk wat te verduren heb gehad hoor! Ik herinner me heus alle misselijkheid, de haartuitval, de neulasta-injecties, de extreme buikkrampen en de afschuwelijke aderontstekingen nog wel hoor. Maar ik heb me op een of andere manier altijd vastgehouden aan het feit dat het gewoon doorbijten was en dat we er wel zouden komen. Zo werkt dat met Hodgkin, dacht ik.

Ik voel me KEIgoed!

Ik zou mijn gevoel niet beter kunnen samenvatten dan Hans Teeuwen in zijn nummer "ik voel me keigoed". Want ik voel me ook keigoed, en daar hebben -behalve hoe ik mezelf voel- nog een aantal zaken positief aan bijgedragen...

Time flies when you're having fun!

Zweven = leven! In de zweefmolen op de Parade

Wauw, alweer een maand voorbij gevlogen! Ik kreeg links en rechts alweer te horen dat het zo lang geleden was sinds mijn laatste blogpost. Het grappige is dat ik merk dat de lezers van de blog het ook een beetje zien als een graadmeter van mijn gemoedstoestand. Geen zorgen: geen nieuws is nog altijd goed nieuws :)

In mijn vorige blogpost schreef ik dat er vast ruimte zou komen voor reflectie, en dat ik de periode van diagnose en behandelingen wellicht snel achter me kan laten. In de afgelopen maand heb ik gemerkt dat dit ten dele waar is: ik geniet volop van mijn "gewone leven", zolang ik maar zorg voor veel afleiding en leuke dingen op de agenda. Anderzijds ben ik de afgelopen weken ook een paar keer gruwelijk op mijn bek gegaan, omdat ik te snel wilde gaan. Het is dus zoeken -zoals altijd in het leven- naar de gulden middenweg.