Blij dat 't weekend is!

De eerste drie dagen van de radiotherapie zit erop! Nog twaalf werkdagen te gaan en dan is de heel behandeling klaar en kan het herstel gaan beginnen... Onwerkelijk.

Voor de bestraling moet ik iedere werkdag naar het ziekenhuis. Nou woon ik aan de oostkant van 't centrum en het AVL ligt in Slotervaart. Dat is zo'n beetje de grootste afstand die je kan afleggen binnen de stadsgrenzen van Amsterdam. Met het OV kan je hier gerust een uur uittrekken en fietsend is het met mijn conditie op 't moment niet te doen. Binnendoor is het een kilometertje of 10 (met de helse Overtoom met haar 30 stoplichten), via de ring leg je zo'n 17 kilometer af.
Omdat ik momenteel geen auto heb en met een dagelijks bezoekje het wel heel lastig wordt om iedere keer zelf vervoer te regelen, heb ik een taxi via de zorgverzekeraar. Niet bij de ongeïnteresseerde en soms zelfs schofterige chauffeurs van TCA, maar bij een in WMO gespecialiseerd bedrijf. Goed geregeld, zou je denken.


Nou, niet dus. In aanloop naar de eerste afspraak, werd ik stiekem toch wel heel zenuwachtig en gespannen. Het is weer iets nieuws en dat is altijd spannend. Tegen Oscar had ik gezegd dat hij echt niet mee hoefde te gaan en dat ik dit heus wel alleen kon. Bovendien duurt zo'n afspraak een halfuurtje en hij mag er toch niet bij aanwezig zijn. Dus stoere Iris kan dat wel alleen.
Ja, tot het moment dat de taxi niet kwam opdagen en ik niet volledig in control was. Paniek! Oplossingsgericht denken? Wat is dat? 'Komt allemaal wel goed' waren vier woorden die even niet in mij opkwamen. Jee, op deze momenten realiseer ik me pas wat al deze behandelingen met me doen. Ik ben echt continu 'on edge' en kan mezelf goed houden zolang alles ook goed gaat. Een afwijking hiervan zorgt onherroepelijk voor irrationele reacties. In tranen belde ik Oscar op en hij moest me echt tot bedaren brengen. Nog een keertje diep ademhalen, en ik kon weer verder.

Afijn, de taxicentrale stuurde gewoon een nieuwe taxi en een half uur later was ik alsnog op weg. Het ziekenhuis had ik al gebeld en natuurlijk waren zij vol begrip (alsof ze mij door het te laat komen mij m'n bestraling zouden onthouden...).

De medewerkers van het bestralingsapparaat waren echt superlief en zorgden er echt voor dat je je daar op een bepaalde manier prettig voelt. Dat is best knap als je je bedenkt dat ik daar met m'n hoofd vastgegespt in mijn masker en een ontbloot bovenlijf in dat apparaat wordt gelegd. Voor de precieze werking van de radiotherapie verwijs ik naar mijn vorige blogpost, daarin staat een link met een duidelijk filmpje. Je merkt er bijna niets van. Je wandelt net zo fit het ziekenhuis weer uit als dat je erin kwam. De straling bouwt op, dus wellicht dat aan t eind van de rit ik hier anders over denk.

Met de taxi weer naar huis en eenmaal daar aangekomen was ik helemaal op. Dit is vanaf nu mijn dagactiviteit. Meer dan dit kan ik eigenlijk niet doen op 'n dag. Alles bij elkaar kost t toch al snel 2,5 uur en dat is op dit moment veel! En überhaupt naar het AVL gaan kost mij al extra energie. Hier zie je geen gebroken beentjes, nieuwe ouders met roze baby's of een mensen op weg naar 'n KNO-bezoekje. Hier heeft iedere patiënt kanker en krijgt heftige behandelingen, onzekerheid en ook de dood is hier alom aanwezig. Dat zuigt energie. De komende weken ben ik dus echt even patiënt, ik kan niet veel anders dan bezig zijn met de behandeling.