Het zit erop!!!

Vandaag werd ik wakker met een kleine kriebel in mijn buik: de laatste dag bestraling!!

Klein vreugde momentje

Ik ben net terug van een heerlijke, zonnige lunch met papa in Ouderkerk aan de Amstel, waar we met een wijntje op het terras een het water hebben gevierd dat het half jaar van ziekenhuizen, behandelingen en spanning achter ons kunnen laten. Wat een heerlijke afsluiting van een -in alle opzichten- bijzondere periode.

Het markeert voor mij ook een nieuwe periode: die van herstel. Want ik ben er nog lang niet, dat besef ik me ook maar al te goed. Maar voor nu is het feest!

Ode aan de taxichauffeurs

De afgelopen twee en een halve week zijn echt voorbij gevlogen. Ik had ook even geen zin om op min blog te schrijven, was vooral bezig met het ritme van de bestraling en het genieten van de momenten dat ik even niet hoefde. In mijn vorige blogpost schreef ik over de roerige start met de chauffeurs. Gelukkig is dat de overige dagen helemaal goed gegaan en heb ik veel leuke en bijzondere gesprekken gehad in de taxi. Ik werd iedere dag op tijd opgehaald en in de 30 minuten naar het ziekenhuis leerde ik aardig wat over de desbetreffende chauffeur. Van fervent hengelaar tot pensionada die weer is gaan werken uit ergernis voor haar eigen man; van huwelijksambtenaar met bijbaan tot beroeps directiechauffeur; van jonge vent met volwassen kinderen tot aanstaande 62-jarige vader van een drieling... ik heb me kostelijk vermaakt tijdens de ritten.

Lotgenoten of collega's?!

Voor de eerste keer in maanden had ik weer een echt ritme om me aan te houden. Ik ben 's ochtends weer met Oscar opgestaan om met een slaperig hoofd smoothies voor 'm te maken en vervolgens een ontbijtje voor mezelf. Daarna een uurtje yoga om mijn lichaam weer een beetje uit te dagen. Hierna kon ik me klaar gaan maken voor de bestraling. Best fijn, om weer een ritme te hebben.

Eenmaal in het ALV ben je vooral veel tijd aan het verdoen met wachten. Zeker op de afdeling radiotherapie zijn er met jou nog vele anderen die zo hun tijd moeten doorbrengen. En je weet dat ieder ander in de wachtkamer ook kanker heeft. Er wordt dus net zo makkelijk een praatje met elkaar gemaakt als op de werkvloer met collega's. Bovendien ben je iedere dag op hetzelfde bestralingstoestel ingedeeld en kom je dus ook vaak dezelfde mensen tegen. Je zit in hetzelfde schuitje, en het leuke is dat iedereen er ook vrij open over praat. Let wel, het zijn natuurlijk nog steeds vooral oude besjes die je tegenkomt in een kankerziekenhuis. Gelukkig is een jongedame van 29 nog steeds een uitzondering. Met name mijn vele kleurige zelfgemaakte hoofddoekjes waren een gewild gespreksonderwerp. Misschien moet ik ze toch maar commercieel gaan maken :)

De effecten van bestralen

Wauw, wat is me het meegevallen! Tuurlijk, het is pittig om iedere dag naar het ziekenhuis te gaan en ja, ik liep net nog op te scheppen over mijn hervonden ritme.... maar dan moet ik er ook bij vertellen dat ik iedere dag van 14:00 tot 18:00 lig te rusten op de bank en 's avonds rond tienen ook weer in bed lig. Met andere woorden: het vreet energie.

Maar verder: weinig te klagen! Mijn huid heeft het heel goed gehouden, zo ook de slijmvliezen. Ik heb alleen last van hoofdpijn, een beetje spierpijn en bij diep inademen doen mijn longen zeer. Toch wel een lijstje met klachten, maar het viel me echt alles mee.

En nu?!

Nu begint de echte uitdaging: herstellen! Een stapje tegelijkertijd en niet de hele wereld willen. Vallen en opstaan. Keihard op mijn bek gaan. Ai, dat wordt nog een hele zware kluif... Gelukkig zijn ook daar professionals voor: donderdag heb ik alweer een afspraak met fysio Niels en ga ik even bijpraten met mijn hematoloog in het OLVG. Eens kijken wat de nabije toekomst voor mij in petto heeft!