6 maanden sinds diagnose

Terugblik

Een week geleden begon mijn leven als ex-kankerpatient en vandaag is het precies zes maanden geleden dat ik mijn diagnose kreeg. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel er is gebeurd sinds december. Iedereen heeft van week tot week kunnen meelezen op mijn blog wat er allemaal is gebeurd, dus de feiten zijn duidelijk. Maar nu ligt dat allemaal achter me, word ik niet meer geleefd door ziekenhuis afspraken en zou er ruimte kunnen zijn voor reflectie. Die is er ook, maar ik merk aan mezelf dat ik 'm de afgelopen week niet heel erg veel heb gebruikt. Ik ben eigenlijk vooral bezig geweest met genieten en vooruitkijken.
Misschien kan ik de periode van de afgelopen zes maanden ook wel makkelijk achter me laten. Het is namelijk niet zo dat ik mezelf er per se aan wil herinneren wat er door me heen ging toen ik die knobbel in mijn hals voelde, of hoeveel pijn het deed om de eitjes weg te laten halen. Ik hoef mezelf ook niet te plagen met het oproepen van de lichamelijke sensaties tijdens de toediening van de chemo of de bijwerkingen ervan. Ook de herinneringen aan de vele scan- en bestralingsapparatuur mogen wel wegblijven uit mijn gedachten. Dit neemt echter niet weg dat de herinneringen er niet zijn, want ik kan ieder moment volledig herbeleven met al mijn zintuigen.

Even bijpraten

Afgelopen donderdag was ik alweer terug in het ziekenhuis. Niet het AVL, maar weer naar het OLVG. Even bijpraten met mijn hematoloog. Ik was de laatste patiënt van de dag en er was ook een co-assistent bij aanwezig, dus mijn arts vond het leuk om er even wat uitgebreider stil te staan bij de gevolgen van mijn ziekte. Hij weet inmiddels maar al te goed wat voor een informatiejunk ik ben, dus hij haalde er wat wetenschappelijk onderzoek bij. Zo is uit onderzoek gebleken dat de meeste patienten die (non)Hodgkin hebben overleefd positieve veranderingen ervaren in hun interpersoonlijke relaties, spiritualiteit en levensstijl. Interessant en herkenbaar. Verder benadrukte hij nogmaals hoe belangrijk het is om de komende weken nog even heel rustig aan te doen en vooral ook de ruimte te bieden aan jezelf om de afgelopen maanden te verwerken. Want je wordt nu niet meer geleefd door je behandelschema, dus er is nu eindelijk ruimte om erbij stil te staan wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurd.

Nog zo'n positivo!

Op vrijdagmiddag had ik afgesproken met Floor, die ik heb leren kennen in het ziekenhuis. Toen ik mijn tweede chemo kreeg, kreeg zij haar laatste (van zestien!!). We hebben toentertijd wel emailadressen uitgewisseld, maar tot afgelopen week was het er nog niet van gekomen om af te spreken. En nou zaten we daar: twee jonge vrouwen met zo'n ervaring achter de rug. Ik met een hoofddoekje en zij alweer met mooie korte haren. Lekker aan de wijn!
Het was vooral leuk en fijn om zoveel dingen in elkaars verhalen te herkennen en eindelijk iemand te spreken die écht weet wat je bedoelt als je vertelt over aderontstekingen of de Neulastapijnen. Ook vond ik het mooi om te horen dat ook zij gedurende de hele behandeling zelf zo positief is gebleven, zelfs ook al was haar situatie wat onzekerder dan die van mij.