Concentratiespanne

Als je van die managementopleidingen doet, of een persoonlijk ontwikkelingstraject ofzo, dan wordt je wel eens gevraagd op welk dier jij zou lijken. Ik noem dan altijd een stokstaartje. Heb je die wel eens gezien in de dierentuin? Of in die hele aandoenlijke serie op Animal Planet? Een stokstaartje kan heel erg met iets bezig zijn, maar zodra er iets is wat 'm afleidt staat ie rechtop en kijkt het beestje overal heen om te kijken waar de onrust vandaan kwam. Lekker nieuwsgierig. Nou, zo ben ik dus ook.

Sinds de chemo's is het alleen wel zo dat ik nóg sneller ben afgeleid en me echt helemaal nergens meer op kan concentreren. Op veel momenten is zelfs een artikel in een tijdschrift teveel. Nou is een stokstaartje nog een heel energiek beestje. Dat gaat bij mij helaas ook met rasse schreden achteruit. Het lijkt af en toe wel alsof de verwerkingssnelheid van mijn hersenen achteruit gaat, dit tot hilariteit van Oscar. Zo snap ik heel vaak woordgrapjes niet, of interpreteer ik sarcastische opmerkingen letterlijk. Het duurt gewoon wat langer voordat het kwartje valt (heel lang). Ben dus eigenlijk langzaam aan het veranderen in een dom blondje met de focus van een stokstaartje en het geheugen van een goudvis. Gelukkig ben ik mezelf er nog wel van bewust, en leidt het tot nu toe enkel nog tot de slappe lach. En geloof me, het is heerlijk om af en toe naar adem te moeten happen van 't lachen!

Laten we nou alleen nog maar hopen dat dit geen blijvende effecten zijn ;)