Eieren oogsten en harnas aan

Maandag: Centrum voor Voortplantingsgeneeskunde

Afgelopen maandag ben ik samen met Oscar naar het Centrum voor Voortplantingsgeneeskunde in het AMC geweest. Ik had in mijn vorige blogpost al verteld dat door de behandelingen die ik ga krijgen je mogelijk verminderd vruchtbaar wordt. Daarom is het aan te raden om een aantal eitjes in te laten vriezen.

Waarom eitjes invriezen?

De ABVD-kuur die ik ga krijgen tast de vruchtbaar tijdelijk aan, maar herstelt zich volledig na de beëindiging van de kuur. De kans is dus groot dat ik later gewoon kindjes kan krijgen. Voor iedere vrouw geldt dat je lichaam  er elke maand voor "kiest" om het beste eitje te laten rijpen, tot het moment daar is dat er eigenlijk geen goede eitjes meer zijn. Dat is zo rond je 40e levensjaar. Je wordt dat verminderd vruchtbaar en komt uiteindelijk in de overgang terecht.
Zoals gezegd, chemotherapie tast alle cellen in je lichaam aan, dus ook je eicellen. Daardoor zou het moment waarop mijn lichaam geen goede eicellen ter beschikking heeft bij mij eerder kunnen komen. Maar wanneer dat is, is een grote onbekende. Daarom is er een mogelijkheid om in het AMC je eitjes in te laten vriezen. Laten we hopen dat ik het niet nodig heb, maar het is wel fijn om het voor de zekerheid te doen.

Hormoonbehandeling

Spuiten & slikken...

Ik heb eerst een vooronderzoek gehad, waar door middel van echo werd gekeken of er voldoende potentiële eitjes zijn. Dit zag er allemaal goed uit, dus ik kon van start gaan met de hormooninjecties. In de komende drie weken moet ik me elke dag injecteren met hormonen. De eerste week spuit ik met een hormoon die alle normale processen stopzet. Ik kom dus als het ware in de overgang. Met ook dezelfde bijwerkingen! Zoals oma al tegen mij zei: dan moet ik op maandag zeker aanschuiven bij de wekelijkse borrel van mijn tantes en moeder, want dan kan ik gewoon lekker met ze meedoen :))

Vanaf volgende week moet ik dan nog met een ander hormoon gaan spuiten, waardoor er extra veel eicellen gaan rijpen. Na twee weken worden deze eicellen dan "geoogst". Ze worden opgezogen met een naald, via de vagina prikken ze de eierstokken aan. Voor deze behandeling heb ik al een valiumtablet gekregen, want dat schijnt echt niet fijn te zijn...

Dinsdag: Kennismaking Radiotherapie

Toen ik dinsdagochtend de parkeergarage van het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis binnenreed, was dat het eerste moment dat ik echt een brok in mijn keel kreeg. Dit is hét kankerziekenhuis. Alle patiënten hier hebben kanker. Ik heb kanker. 

Gelukkig was papa er al, en gingen we samen naar de kennismaking met de radioloog die mij na de chemotherapie gaat bestralen. Ze wilden me nu al zien, omdat de tumoren heel snel in grootte afnemen en ze nu beter kunnen bepalen hoe ze me willen gaan bestralen om de overige schade zo veel mogelijk te beperken. 

Zoals het er nu naar uitziet, krijg ik na de chemotherapie een week of 3-4 rust om enigszins te herstellen en gaan we daarna beginnen met bestralen. In principe moet ik dan 3 weken lang iedere werkdag me laten bestralen. Daarna ben ik uitbehandeld. 

Nu is het van belang dat ze een CT-scan hebben, die zo wordt gemaakt dat iedere volgende CT-scan erop kan worden gelegd en zo kan worden vergeleken. Ik moet daarom vrijdag weer terugkomen om gelegen in een soort van harnas een scan te laten maken. Dat harnas bewaren ze dan en kunnen ze me daar de volgende keren weer in leggen.

Woensdag: De bedrijfsarts

Alsof alle ziekenhuisbezoekjes nog niet genoeg zijn, moest ik natuurlijk ook langskomen bij de bedrijfsarts. Ik zag er een beetje tegenop, maar eigenlijk was het een heel fijn gesprek. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik nogal streberig ben en lijd aan chronische zelfoverschatting. Met als gevolg dat ik -ook al heb ik het beste excuus ter wereld- me schuldig voel over het feit dat ik niet aan het werk ben. Dan kunnen alle lieve mensen om me heen wel zeggen dat ik de rust en tijd moet nemen, en dat werken nu even niet het belangrijkste is, maar dat komt toch niet helemaal aan. 

Gisteren zei de bedrijfsarts precies hetzelfde, en daarmee valt er toch weer een soort van last van mijn schouders... Deze week zo druk met ziekenhuisbezoek, vandaag (donderdag) de enige dag dat ik even geen witte jas zie. Dus op haar advies helemaal niet werken, maar even de tijd nemen om alles te laten bezinken. Volgende week ga ik proberen om 3 x 3 uur te werken, om op die manier toch ook nog wat werk te kunnen verzetten.

Donderdag: De zon schijnt!

Het zonnetje schijnt. Vandaag hoef ik even helemaal niks! Nu blogje publiceren en dan maar eens even een wandelingetje maken, ontspanning door inspanning :)