Niet voor claustrofoben...

Afgelopen vrijdag had ik wederom een ochtendje ziekenhuis in de planning staan. Dit keer voor een CT-scan en een PET-scan in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis.

De CT-scan die werd gemaakt is om een uitgangspunt te hebben voor de bestralingen die ná de chemotherapie gaan plaatsvinden. Doordat de tumoren heel snel veel kleiner zullen worden, is de kans groot dat ze (gelukkig) nauwelijks meer te zien zullen zijn als ik straks de bestraling ga krijgen. Ze maken dan opnieuw een CT-scan, een soort van before en after zeg maar. 

De bestraling zal een precisiewerk gaan worden. Tegenwoordig kunnen ze heel goed lokaal bestralen, waardoor er weinig ander weefsel geraakt gaat worden. Het is dan natuurlijk wel van groot belang dat je iedere keer op exact dezelfde manier ligt in de scanner of bestralingsapparaat. Daarom wordt er een harnas aangemeten. 

50 tinten grijs is er niets bij!

Ik was heel benieuwd wat dit zou gaan inhouden. Vol goede moed liep ik met een verpleegkundige mee naar de moulagekamer, alwaar nog twee andere heren wachtten. Hmmm...drie man nodig voor het aanmeten van een harnas? Al snel bleek dat dat harnas meer een soort van masker is. Dit masker wordt gemaakt van plastic dat vervormbaar wordt als het nat gemaakt is (net als gips) en dan dus met drie man naar je hoofd wordt gevormd. Vervolgens worden je armen ook in steunen gelegd, zodat ook deze altijd in dezelfde positie liggen. 

Nadat het masker was aangemeten ging ik door naar de CT-scanner waar ik dus het masker weer op kreeg en via een infuus contrastvloeistof kreeg ingespoten. Gelukkig duurt een CT-scan niet heel lang, want je voelt je nógal opgesloten in zo'n masker. 

Na deze scan moest ik me haasten om op tijd bij de volgende afdeling te komen: Nucleaire Geneeskunde. Om tijd (en pijn) te besparen, was het handig om mijn infuus gewoon te laten zitten. Handig ja, als je iemand bij je zou hebben, maar ik was vandaag alleen naar het ziekenhuis gegaan. Jezelf aankleden is niet echt makkelijk met een infuus in je arm. 

Eenmaal aangekomen bij nucleaire geneeskunde werd ik naar een klein kamertje gebracht, waar ik lekker in een bed mocht gaan liggen. Een arts kwam mij hier een kleine hoeveelheid radioactieve glucose geven, wat langzaam inwerkt op je hele lichaam. Tumorcellen nemen meer van deze glucose op, waardoor ze meer oplichten in de scanner. Ik moest na deze injectie een uurtje rust houden en zo min mogelijk bewegen. Gelukkig ben ik steeds supermoe door de Hodgkin, dus even rusten is tegenwoordig geen probleem meer voor mij :)

Na dit uur werd ik opgehaald voor de scan. Deze scan duurt een stuk langer dan een CT scan en de tunnel waar je ingereden wordt is ook een stuk langer. Nog minder prettig voor claustrofoben dus. 

Op de site van het AVL vind je meer informatie over de PET-scan.

Nadat ik al deze onderzoeken achter de rug had, ben ik even langs gegaan bij Josje en haar zoontje Mika. Zelden zo'n vrolijke baby gezien. Hij bleef maar lachen! Werkt erg therapeutisch :) Bovendien is Josje als ex-zwangere inmiddels expert op het gebied van alcoholvrije bieren en had ze als kadootje voor mij een selectie laten samenstellen bij Bert's Bierhuis (bij alle Utrechters onder ons zeer bekend!).
Ook zat er een heerlijke fles bubbels mét alcohol bij. Kan niet wachten totdat we met Josje en Daan kunnen proosten, want deze fles ligt te wachten op de goede afloop!!

Baby Mika